Goede (lees)ervaring
met IK-BEN-boeken
[aangepast: 29-9-2016]
Dit jaar is in Savelberg het IK-BEN-boek geïntroduceerd. Familieleden van bewoners op de etages 1 t/m 6 zijn middels een kennismakingsmap uitgenodigd om vijf korte verhalen te schrijven en elk te voorzien van een foto over onderwerpen die kenmerkend zijn voor hun eigen familielid.
Om op de werkvloer ervaring op te doen met de al ingeleverde IK-BEN-boeken, hebben Ans van der Stelt en ondergetekende als 'IK-BEN-boek-vrijwilligers' gedurende zes woensdagmiddagen etages 1 t/m 6 bezocht.
Direct naar verslag van: etage 2 (14-9-16) | etage 3 (24-8-16) | etage 4 (7-9-16) | etage 5 (22-9-16) | etage 6 (31-8-16) | etage 1 (28-9-2016) | conclusies |
Onze conclusies van de zes IK-BEN-boek bezoeken
Met het bezoek aan Reinier Route werd een eerste serie van zes bezoekjes door het IK-BEN-boek vrijwilligersteam voltooid. We hebben veel enthousiasme ervaren bij alle betrokkenen; bewoners, familie en verzorgenden!
Onze conclusie is dat het IK-BEN-boek door iedereen rondom de bewoners ingezet kan worden voor plezierige momenten. Niet alleen eigen familie en verzorgenden, maar ook vrijwilligers en andere (toevallige) bezoekers! Ans en ik kunnen daarover meepraten.
Houdt het IK-BEN-boek vrijwilligersteam nu op?
Nee, zeker niet! Ans van der Stelt wordt aanspreekpunt binnen Savelberg en er wordt gewerkt aan uitbreiding. Als er (genoeg) vrijwilligers zijn, zullen we proberen een vervolg te geven aan deze bezoeken. Heeft u interesse, vragen of tips? Aarzel dan niet Ans daarover aan te spreken. Een e-mail sturen kan natuurlijk ook.
Bedankt voor gastvrije ontvangst en interesse
We kunnen het niet vaak genoeg herhalen, daarom ook op deze plek nogmaals aan alle bewoners, familie en medewerkers die we zijn tegengekomen; heel heel hartelijk bedankt.
Daar wil ik zelf nog graag aan toevoegen: mijn dank aan Ans voor haar spontane inzet voor deze zes onderzoekende bezoeken aan bewoners met een IK-BEN-boek.
Wees nieuwsgierig en heb plezier
U, als geregeld bezoeker, nodigen we graag uit om IK-BEN-boeken van mede-bewoners te bekijken. Achterin elk IK-BEN-boek zit een toestemmingsverklaring van familie om de boeken te bekijken. Neem dus gerust kennis van hun achtergrond en spreek de betreffende bewoner zo nu en dan aan, op zijn of haar beroep, hobby of muziekvoorkeur. Dat kan ook kort met een opmerking, een reactie of een geintje. Door iemands IK-BEN-boek in te zien begrijpt u vaak beter wat iemand zegt of bedoelt.
Want daar gaan de IK-BEN-boeken om: de mens achter de bewoner. Bewoners voelen zich gekend. Het IK-BEN-boek kan voortdurend bijdragen aan een prettige en veilige omgeving voor bewoners. Vooral als we met elkaar alert blijven en zo nu en dan weer kennis nemen van de IK-BEN-boeken of ze aanbieden aan bewoners om (samen) te lezen.
Suzanne Hakkesteegt,
als IK-BEN-boek-bedenker,
steeds op zoek naar hoe het beter kan.
Samen terugblikken, bezoek aan Reinier Route (afd. 1)
Woensdag 28 september jl. bezocht ik Reinier Route. En ik had het al ervaren, elk moment, maar ook elke etage heeft zijn eigen dynamiek en sfeer. 12 dames wonen hier. De meesten trof ik in de huiskamer, ze luisterden naar mooie muziek. Maar de dame met een IK-BEN-boek was net aan de wandel. De verzorgende vond haar. Nadat ik me had voorgesteld ging ze graag in op mijn uitnodiging om samen haar IK-BEN-boek te bekijken. Hij lag in haar kast op de kamer.
Huiskamer of eigen kamer
De keus voor de huiskamer of de eigen kamer is allereerst afhankelijk van de bewoner. Voordeel van lezen op de eigen kamer kan zijn dat je goed je aandacht bij het gesprek kunt houden. En, je kunt de (familie)foto’s bekijken die vaak aan de muur hangen. Dat geeft ook aanleiding voor verhalen.
Daarentegen kan het voordeel van de huiskamer zijn dat er in de loop van het gesprek meer mensen bij betrokken worden en het daardoor voor meerdere bewoners een plezierige afleiding wordt. Zie voorgaande verslagen!
Een echte Goudse
Maar, met mevrouw bleven we op haar kamer. De kamers zijn anders dan op andere etages. De deur bleef open naar de gang. En de gastvrouw vroeg of we er koffie bij wilden. Super, dat maakt het wel af.
We hadden een onderhoudend en gezellig gesprek naar aanleiding van haar IK-BEN-boek. Ze heeft altijd hard gewerkt in en rondom Gouda, waar ze ook geboren is. Ondanks dat beide ouders lange periodes ziek waren, hadden ze het goed met elkaar. Ze vertelde met trots over haar kinderen en kleinkinderen. En dat ze vroeger wel gezwommen heeft, maar dat ze liever meehielp in het café van haar oom en tante (bij de Rottemeren), samen met haar nichtjes. Ze hielden van lol maken. Maar ook van hard werken. Een compliment over haar nette kamer ontvangt ze dan ook met genoegen.
Na afloop had ik de stellige indruk dat ze ons onderhoud op prijs heeft gesteld. En dat was dan wederzijds! Het is toch weer een vriendelijk kijkje in een onbekend leven en daar word je heel vaak wijzer van.
Met dank aan de medewerkers voor de gastvrijheid en de interesse in het project.
Suzanne Hakkesteegt,
als IK-BEN-boek-vrijwilliger
Veel aandacht voor het IK-BEN-boek op Elisabeth Eind (afd. 5)
Ans van der Stelt en ondergetekende troffen deze keer, woensdag 21 september, een gezellige tafel met heel veel mensen rondom. Bewoners en bezoekers. Er werd thee geserveerd. Op deze etage zijn vier boeken waaronder die van mijn moeder. En die ken ik al :-) dus heb ik een bewoonster opgezocht wiens boek ik nog niet eerder had gezien.
Zij was samen met haar echtgenoot en dochter op haar eigen kamer het spel mens-erger-je-niet aan het spelen. Er werd ruimhartig plaats gemaakt. Mevrouw werkte vroeger bij V&D en had thuis een eigen hobbykamer, waar ze vaak te vinden was. Foto’s van prachtige creaties staan in haar boek. Creaties die veel geduld en hoge concentratie vragen: borduren, kantklossen, pergamano, bloemen van klei maken en beschilderen, ze lijken wel van marsepein, zo mooi.
Aan de andere kant stond mevrouw ook graag letterlijk in de schijnwerpers met een revuetheatergroep uit Gouda. De verhalen uit haar IK-BEN-boek werden zo nu en dan door man en dochter trots aangevuld. “Ze heeft wat overhoop gehaald” zei haar echtgenoot meermaals en met een lieve glimlach.
Nieuwe pagina’s toevoegen? Graag!
Bij dit gesprek kwam het toevoegen van nieuwe pagina's aan de orde. Natuurlijk kan dat altijd. Het kan over het verre verleden gaan. Maar een foto en tekst over een verjaardagsfeestje, een dagelijkse wandeling of gezamenlijk uitje van kort geleden kan ook! Dat is net zo leuk om terug te zien en weer een mooi aanknopingspunt voor een gesprekje.
Huiskamergesprek
Ondertussen had Ans zich gevoegd aan de druk bezette tafel. De bewoner van wie zij het IK-BEN-boek wilde lezen had ook bezoek van zijn echtgenote. Meneer was niet zomaar geïnteresseerd. Dat kostte wat moeite. Maar toen het over zijn sport (handbal) ging zagen Ans en zijn vrouw herkenning, bevestiging zelfs. Vast ook doordat Ans fysiek liet zien hoe ze een virtuele bal gooide. Super! Een andere bewoonster, die ook familie op bezoek had, toonde interesse in het boek van meneer. Ans bood het boek aan en ze begon te lezen. De aanwezige familie nam de gelegenheid waar om Ans vragen te stellen over het IK-BEN-boek. Ze hadden het zo eens aangekeken en waren vast van plan om zo’n boek voor moeder te maken.
En zo zijn we een uurtje op de afdeling en waren er met het lezen van twee IK-BEN-boeken al zo’n twaalf mensen betrokken. Heel gezellig!
Ook een andere bezoeker gaf aan positief te staan tegenover zo’n IK-BEN-boek voor zijn vrouw, maar hij zag het niet zo zitten om er zelf aan te beginnen. Hij zou eerst zijn dochter eens vragen. Top!
We hebben gedag gezegd en zagen nog net dat weer een andere bewoonster ook met genoegen in het IK-BEN-boek van meneer zat te kijken. "Chique trouwfoto!” complimenteerde ze.
Nog eenmaal op bezoek
Volgende week staat een bezoekje aan de eerste etage op de agenda. Daarmee wordt dan de eerste serie van bezoekjes door het IK-BEN-boek vrijwilligersteam voltooid. Benieuwd!
Met dank aan de medewerkers en bezoekers voor de interesse!
Suzanne Hakkesteegt,
als IK-BEN-boek-vrijwilliger
Interessant bezoek aan Edmundus Erf (afd. 2)
Ons 4e bezoek vond plaats op woensdag 14 september. De twee IK-BEN-boeken werden opgehaald van de kamers. We werden naar beide dames gebracht. Zij hadden zojuist thee gekregen van de gastvrouw. Mooi moment om even aan te sluiten. Ik heb me aan één van hen voorgesteld. In haar IK-BEN-boek staat dat ze als kind al rustig was. Dat is ze nog steeds! Ze kijkt me, tijdens onze ontmoeting, licht geamuseerd aan als ik teksten uit haar boek oplees en er vervolgens vragen over stel. Ze bevestigt en vult soms aan. Plezierige dame.
Ans spreekt tijdens dit bezoek met een mevrouw die net bezoek heeft van haar echtgenoot. Hij vindt het prima als Ans even de tijd neemt voor mevrouw aan de hand van het IK-BEN-boek. Hij heeft het IK-BEN-boek voor zijn vrouw samengesteld. Een aantal prachtige foto’s heeft mevrouw vroeger zelf gemaakt. Het was haar hobby. Ans vertelt later dat de aanvullingen van meneer tijdens het gesprek een extra positieve dimensie geven aan het samen lezen in/uit het IK-BEN-boek.
Wat het bezoek van deze dag extra boeiend maakt zijn de gesprekken met mensen rondom de bewoners. Een bezoekster wiens man nog maar kort hier woont lijkt me een sterke vrouw. Maar ze moet, net als vele andere partners van bewoners, nog wel wennen aan de nieuwe situatie. Als je er ooit al aan gewend raakt. Ze waren zo lang samen.
En met enkele medewerkers nog wat informatie uitgewisseld. Er blijkt uit dat betrokkenen nog op zoek zijn naar wie wat op welk moment kan bijdragen aan IK-BEN-boeken. Kan ook niet anders. En erover praten brengt ieder weer op ideeën. Heel motiverend.
We gaan komende weken nog verdieping 5 en 1 bezoeken.
Met dank aan de medewerkers voor de medewerking en de informatie.
Suzanne Hakkesteegt,
als IK-BEN-boek-vrijwilliger
Aangenaam en leerzaam op Lucas Laan (afd. 4)
Woensdag 7 september bezocht het IK-BEN-boek-vrijwilligersteam Lucas Laan. Twee bewoners hebben hier al een IK-BEN-boek en van twee bewoners is de familie met het boek bezig. En hopelijk hebben we een bezoeker kunnen uitleggen waarom de moeite van het maken van een IK-BEN-boek veel waard is.
Met pret-ogen
Ans van der Stelt had een goed gesprek met de ene bewoner. Samen met Lonneke Schut* sprak ik met de andere bewoner. Voor Ans was haar gesprekspartner niet altijd even goed verstaanbaar. Dan haalde Ans trefwoorden uit het IK-BEN-boek en zei die hardop. Daarop knikte meneer instemmend en aan zijn pret-ogen was duidelijk te zien dat hij plezier aan het gesprek beleefde.
Ans: “Hij vertelde dat zijn dochter mooie krullen had. Toen ik vroeg of ze die van hem had, zei hij lachend: ‘Ja’. Ik vroeg of ik zijn mooie krullen mocht aanraken, toen begon hij hard te lachen. (red: Meneer heeft niet zoveel haar meer.) Ik aaide wat over zijn hoofd en dat vond hij geweldig. Aan het eind van het gesprek gaf ik hem een hand en vroeg of ik nog eens terug mocht komen voor zo'n gezellig gesprek. ‘Ja!!!’ zei hij volmondig.”
Toestemming om IK-BEN-boeken in te zien
Ondertussen hadden Lonneke en ik een gesprek met de andere bewoner. Hij had aan de verzorgenden aangegeven dat hij zijn IK-BEN-boek op zijn kamer wil houden. Zij vroegen zich af hoe hier mee om te gaan, want er zijn veel voordelen als de IK-BEN-boeken op de huiskamer liggen.
Ik heb me aan de bewoner voorgesteld en gevraagd of hij zin en gelegenheid had om samen zijn IK-BEN-boek te bekijken. Dat was okee. Met behulp van een verzorgende haalde hij zijn boek op uit zijn kamer en hij werd naar een tafeltje begeleid. Zijn houding was vriendelijk, beetje afwachtend. En, zeker als hij met onmiskenbare waardering wees op foto’s van naasten, ook heel innemend! Hij moest grinniken als we lieten merken dat we onder de indruk waren van belangrijke beslissingen in zijn leven. Een goede tijd.
Meneer wil dus best informatie over zijn leven delen! Maar hij wil zijn IK-BEN-boek graag op zijn eigen kamer houden en eerst gevraagd worden voordat je zijn IK-BEN-boek inkijkt.
Eerst vragen. Lijkt logisch. Maar het is best makkelijk om voorbij te gaan aan het eigenaarschap, zeker als de boeken op een huiskamer liggen. Nu zitten achterin elk IK-BEN-boek ondertekende verklaringen die toestemming geven om het boek binnen Savelberg te mogen lezen. Zo kunnen bezoekers en verzorgenden 'de mens achter de bewoner’ beter leren kennen. Dus: ja, de IK-BEN-boeken in de huiskamer zijn bedoeld om de boeken op de afdeling te allen tijde te kunnen inzien. En als de betreffende bewoner in de buurt is, dan eerst even vragen.
Daarna gevieren: zinvol nabespreken en vooruitblikken met Ans, Lonneke en zorgassistent Stella Verleun.
Met dank aan de medewerkers van afdeling 4 voor vriendelijke ontvangst en enthousiasme.
Suzanne Hakkesteegt,
als IK-BEN-boek-vrijwilliger
*) dagbestedingscoach Lonneke Schut was erbij om de IK-BEN-boeken in de praktijk te ervaren. Met dank.
Zichtbaar plezier op Veronica Veld (afd. 6)
Woensdag 31 augustus bezochten Ans van der Stelt en ik Veronica Veld. Zes bewoners hebben een IK-BEN-boek. Met drie bewoners hebben we kennis gemaakt. Ondergetekende werd gastvrij uitgenodigd op de kamer van een bewoonster. Mevrouw vertelde o.a. over haar eigen werk als verzorger van kinderen van de Dominee. Met zichtbaar enthousiasme! Ook de foto’s in de vensterbank en aan de muur werden goedgeluimd voorzien van uitleg.
Ans heeft twee bewoners gesproken n.a.v. hun IK-BEN-boeken. Ik trof haar vervolgens met drie bewoners en drie bezoekers op de banken rondom een tafeltje. En er kwamen nog twee bewoners bijzitten. IK-BEN-boeken waren aanleiding tot vragen, antwoorden, luisteren, verhaaltjes, kortom een geamuseerd en prettig samenzijn.
Een dame bleek in een IK-BEN-boek te staan van een andere bewoonster. Ze hebben ooit samen op de lagere school gezeten. Grappig! En een bewoonster vroeg of ze andermans IK-BEN-boek mocht inkijken. Zichtbaar plezier bij het zien van de mooie foto’s. Of meneer ook op de toneelvereniging had gezeten?
Zou dat vaker gebeuren? Dat de boeken aanleiding zijn om elkaar vragen te stellen? Te gek!
Met dank aan de medewerkers van afdeling 6 voor de vriendelijke ontvangst en medewerking!
En fijn dat de boeken op de huiskamers liggen zodat ze dagelijks optimaal gebruikt kunnen worden door/voor bewoners, bezoekers, gastvrouwen.
Suzanne Hakkesteegt
als IK-BEN-boek-vrijwilliger
Te gast op Bernhardus Baan (afd. 3)
De eerste woensdagmiddag, op 24 augustus jl., waren wij te gast op de Bernhardus Baan (afd.3). We hebben daar met drie bewoners gesproken. De eerste was die middag te moe, maar we mochten zeker nog 'es terugkomen. Met twee anderen hebben we nader kennisgemaakt en met ieder persoonlijk het eigen IK-BEN-boek bekeken. Door de verhalen te lezen en er vragen over te stellen ontstaan heel leuke gesprekjes. Een mevrouw vroeg zelfs wat voor werk ik doe. Dat vond ik bijzonder!
Omdat ik alleen lees-ervaring heb met twee andere bewoners (waaronder mijn moeder) die moeite hebben met lezen, viel het mij in de loop van het gesprek op dat déze dames nog behoorlijk goed zelf kunnen lezen. Al lezende werden de beschreven situaties herkend en bevestigd en soms volgde er nóg een verhaal. Geweldig! Voor herhaling vatbaar.
Met dank aan de medewerkers van afdeling 3 voor de goede ontvangst en medewerking!
Suzanne Hakkesteegt
als IK-BEN-boek-vrijwilliger
.png)
